به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی جشنواره فیلم عمار، سیدمحمود رضوی تهیه کننده سینما در کارگاه تهیه کننده در حاشیه اکران مرکزی دوازدهمین جشنواره فیلم فلسطین عمار خطاب به حاضران گفت. هدف من این است که با یک تهیه کننده خوب آشنا شوم.
«تهیه کننده کیست؟» و «اگر تهیه کننده پول بدهد، آیا باز هم می تواند تهیه کننده بماند و کار را انجام دهد؟» من شخصاً یکی دو فیلم، یعنی فیلم های اصلی، کاملاً، بقیه را خودم ساختم. از فیلم های من برای جمع آوری پول. . قبل از پول، ایده و نویسنده مهم است.
رضوی ادامه داد: روزی که اولین کارم را در سال 1387 انجام دادم، به این فکر کردم که تهیه کننده یعنی پدر و پدر پروژه باید پدر و بزرگتر بچه ای را که به دنیا آمده، به او پول توجیبی بدهد. مدرسه و آینده‌اش می‌تواند انتخاب کند و وقتی به سن بلوغ رسید و داماد داشت، می‌تواند برود. اما امروز می‌گویم که تهیه‌کننده به عنوان یک پدر خوب است، اما او فقط برای شروع خوب است. اما آنچه در مورد تهیه کننده بودن گفته می شود، در مورد پدر بودن دیگر فایده ای ندارد.
این تهیه کننده سینما ادامه داد: وقتی امروز می پرسیم چه کسی می تواند تهیه کننده، خالق، خالق مورد نظر باشد، نویسنده را هم می توان در تعریف او قرار داد. گاهی والدین نمی توانند تشخیص دهند، اما خالق از مشکلات آگاه است و مسیر رشد را فراهم می کند.
رضوی گفت: تهیه کننده سازنده را بزرگ می بیند و می گوید از دست دادن یک میلیارد بهتر از شنیدن چند میلیارد «هو» است. اما برای تهیه‌کننده‌ای مثل پدر، برای تهیه‌کننده‌ای که به کارش وسواس دارد، در برخی موارد نمی‌تواند اشتباهی را که پیش می‌آید تشخیص دهد یا از آن بگذرد، زیرا تمام مراحل را طی کرده است، به نظر من یک تهیه‌کننده خوب، وقتی انسان باید خالق باشد سینمای امروز به سمت کارگردان ها کشیده شده است. اما آیا تهیه کننده خوبی در سینما وجود ندارد؟ چرا، وجود دارد.
ما تامین کنندگانی داریم که کارت های تولید خود را اجاره می دهند
وی بیان کرد: خالق باید مشخص کند که چه عناصر و عواملی باعث موفقیت محصول می شود. حتی ممکن است موفقیت آمیز نباشد، اما نتیجه کلی کار موفق خواهد بود. این خالق لزوماً خدا نیست اشتباه نکنید، مدیر کارخانه مدیر صنعت است. مدیر صنعت بر اساس یک سری فرمول های مهندسی برای یک اثر به طرز فکری می رسد و تولیدکننده با فرمول هایی برای تجربه انسانی به آن می رسد.
تهیه کننده منوچهر محمدی شیخ
این تهیه کننده لاتاری ادامه داد: به نظر من خالق آن منوچهر محمدی است و هیچ وقت به عنوان پدر تهیه کننده نبوده است، شیخ تهیه کننده هم فکر می کنم آقای منوچهر محمدی باشد.
رضوی گفت: در سینمای ایران چند نوع تهیه کننده داریم که در پایین ترین نوع، تهیه کننده هایی داریم که فقط کارت تولیدشان را اجاره می کنند، بدون کار و نظارت خاص، پول، پروانه ساخت و پروانه نمایش نمایش داده می شود. در قرارداد هم قید شده که مشکل قانونی ندارند. یک پله بالاتر، اولین کارگردان پیش من می آید، تهیه کننده به من می گوید که سرمایه گذار من باید مدیر تولید و عوامل اصلی را قبل از پیش تولید تهیه کننده با کارگردان انتخاب کند و بعد می رود. یک پله بالاتر تهیه کنندگانی هستند که تا پایان پیش تولید روی صحنه حاضر نمی شوند و کار نمی کنند. بعد هم تهیه کنندگانی هستند که وقتی فیلمنامه داده می شود می گویند من هستم، شاید پدر هستند و از اول تا آخر پروژه حضور دارند.
وی در ادامه توضیح داد: در نوع دیگری از نهاد و دولت به تهیه کننده مراجعه می کند و می گوید پروژه را برای ما اجرا کن. تولید کننده هزینه ها را محاسبه می کند، مثلاً 10 یا 20 درصد تعیین می کند و مدیر پروژه می شود. این مدل تولید سود در تولید است و اتفاقات بد زیادی در این مدل می افتد. چون این موسسه، این کار فقط یک گزارش عملکرد است که بگویم فلان کار را انجام دادم. به عنوان مثال، من روی یک مشکل مرکزی با سیستم کار کردم. کار بد باشد یا نباشد، نه موسسه و نه تهیه کننده برایش مهم است. این نوع کار نتایج مثبتی ندارد و دید چندانی به گیشه و مخاطب ندارد.
رضوی تاکید کرد: آرزوی من این است که بعد از تولید، جشنواره و اکران و حتی تحویل تلویزیون که آخرین مرحله است، صاحب ایده را از صفر تا صد پیش تولید با خود بیاورند. از تحویل «اما چنین تولیدکنندگانی به اندازه انگشتان دو دست هستند که چندان شلوغ نیستند
دخالت نهادها در تولید مهم ترین موضوع سینماست
این تهیه کننده اتریوم ادامه داد: اگر می خواهیم تهیه کننده خوبی داشته باشیم. باید هنرمند باشد و در موارد مختلف شناخته شود. یک ایده خوب و یک راوی خوب و عوامل مناسب را بشناسید که همه اینها نیاز به تجربه و کار دارد. تهیه کننده ایده آل کسی است که کمترین مشارکت را داشته باشد اما رهبر باشد.
رضوی گفت: پیشنهاد می کنم برای کار والدین مشاوری وجود داشته باشد چرا که مشاور می تواند ایده را بیشتر دستکاری کند و تهیه کننده را سردرگم کند. اما در آخرین کارم، رد خونی، 17 مشاور در بخش های مختلف داشتم. برخی از آنها عوامل را می دانستند و برخی دیگر نمی دانستند.
وی با تایید اینکه مشکل سینمای ایران اول از همه فیلمنامه است و بعد تولید، گفت: مهمترین مشکل من در تولید مشارکت نهادهای دولتی در روند تولید است که به همین دلیل از سینما خداحافظی کردم. آنها به جای کمک کردن، آزاردهنده تر هستند. بگذارید برای شما مثالی بزنم. در «رد خون» از یک نهاد نظامی برای تجهیزات نظامی که در نهاد دیگری موجود نبود کمک خواستیم و از آنها کمک خواستیم و گفتند فیلمنامه شما کجاست؟ شخص مهم شما که اسطوره شماست. گفتند ما باید فیلمنامه را کامل بخوانیم و از روزی که فیلمنامه را دادیم تا روزی که اوکی دادیم 45 روز می گذرد. به زبان خوب صحبت نمی کردند.
این تهیه کننده سینما افزود: برای دادن اوکی باید در نهاد نظامی بالا و پایین می رفتیم. باید می گفتم که این تصویر مینیمال بیشترین تأثیر را دارد، اما آنها اندازه گیری می کردند که چرا ما در این سکانس نیستیم. در این سکانس برای ما نقش بنویس، حتی برای ما. «آنها یک دیالوگ پنج صفحه ای درباره فردی که در حال انتقال می بینیم نوشتند، اما نقش او را درک می کنیم و می گویند کمک ما به آن بستگی دارد. ما گفتیم او ندارد. آنقدر بد که ما هم نباید آن نقش را در فیلم بازی کنیم، در واقع تعریف درستی از خوب و بد نداشتند.
رضوی گفت: نکته مهمی که در تولید باید به آن توجه شود این است که خود تهیه کننده از کار شناخت داشته باشد، مثلاً اعتیاد خوانده باشد و با مشاورانش کنار بیاید. بودجه. تولیدکننده باید تعیین کند که چه مقدار بودجه برای موضوع جذب کند و کجا آن را خرج کند. سوم، بحث پیش تولید است. مثلاً برای 60 روز کار باید 60 روز پیش تولید کنیم، اگر همه عوامل و مشکلات را در نظر بگیریم این 60 روز می تواند در 10 روز پول خود را تولید کند. پیش تولید جایی است که تهیه کننده باید هنر خود را نشان دهد. اصل کار برنامه ریزی و دیدن جزئیات است، هفت ماه پیش تولید «داستان نمیروس 2» را داشتیم.
این تهیه کننده در پاسخ به این سوال که چرا تولید را کنار گذاشتید، گفت: عوامل متعددی وجود داشت. خدا رحمت کند آقای میرباقری در مورد ساخت فیلم بعد از سیانور برایم توضیح داد. گفتند در این فیلم امضای شما ثابت دیده می شود. این فضا را به فضای دیگری نفروشید. داستان نمیروس 1 و 2 و لاتاری اگرچه در یک مسیر بودند اما کانال های مختلفی داشتند اما خطرات مالی، اعتباری، اعتباری و حتی جانی داشتند. یعنی شما فکر نکنید که ما جان خود را به خطر نمی اندازیم. وقتی برخی نهادهای دولتی در برخی جاها جلوی شما می ایستند، نه تنها کمکی نمی کنند، بلکه حتی در جشنواره ها و اکران ها راه را می بندند. در این صورت آدم احساس می کند که حضورش عالی است.